افکار در مورد کاهش اضطراب

دوشنبه ۱۱ اسفند ۹۹ | ۱۶:۲۵ ۱۵ بازديد

"آیا ما هنوز آنجا هستیم؟" نه تنها درد و رنج کودکان در اتومبیل در راه رسیدن به گراند کانیون ، بلکه عملاً همه در مسیر زندگی است. زندگی ممکن است زیبا باشد - هنگامی که چشم برای دیدن داریم - اما مطمئناً آسان نیست ، به ویژه هنگامی که بیمار هستیم یا با ضرر و زیان روبرو هستیم. همه ادیان با موضوع رنج مبارزه می کنند ، نوید نجات و روشنگری می دهند ، یا حداقل هدف و مفهوم ارائه می دهند. رویکردهای روانشناختی با روشن کردن مسئله و ارائه مهارت های مقابله ای برای محافظت در برابر فشارهای روانی ، به جستجوی معنی کمک می کنند. انسان بودن آسان نیست زیرا راههای زیادی وجود دارد که ما می توانیم رنج ببریم. از دست دادن احساس قناعت در هومو ساپینز چیز زیادی لازم نیست. اگر هدف ما لذت ، تحریک بهینه و احساسات مثبت باشد ، حتی سریعتر از خط خارج خواهیم شد. فکر کردم خوشبختی واقعی و پایدار باید فراتر از تجربیات مثبت باشد و شامل غم ، گیجی و درد باشد. همیشه نمی توان تجربه جریان را هنگام دستیابی به اهداف و یا تحقق روابط تجربه کرد. موانع ، محدودیت های ناگهانی و مواجهه با عدم اطمینان وجود خواهد داشت. چنین مشکلی وقتی افسرده می شویم - سناریوی محتمل در طی همه گیری. من دریافته ام که پذیرفتن رنج شخصی ما برای خوشبختی واقعی بسیار ضروری است. از قضا ، وقتی رنج را به عنوان بخشی از زندگی بپذیریم ، رنج غیرضروری از بین می رود. گاهی اوقات می توانیم با رها کردن یا تنظیم انتظارات خاص ، رنج انسان را کاهش دهیم. هنر رها کردن یا تاب آوری به راحتی قابل یادگیری نیست. کتابهای زیادی وجود دارد که می تواند به شما در ایجاد ذهن انعطاف پذیر کمک کند (برای مثال ، به "نظریه آگاهی الاستیک" در یک تئوری یکپارچه خوشبختی مراجعه کنید). آگاهانه زندگی ، با توجه و دلسوزی متمرکز ، می تواند معجزه هایی برای گیر افتادن ما ایجاد کند. اما وقتی در حال حاضر غمگین ، افسرده و بی تاب هستیم ، چه باید بکنیم؟ آیا کاری می توانیم انجام دهیم که یک عمر خرد و هوشیاری طول نکشد؟ من فکر می کنم وجود دارد آینده برای انسان یک چیز دشوار است. برای سایر موجودات ذهنی ، بندرت حتی یک چیز است. ما بزرگسالان تصور می کنیم که می توانیم با آینده کنار بیاییم. هنگامی که فیش حقوقی خود را دریافت کردیم ، (امیدوارم!) از هزینه یک باره آن صرف نظر کرده و تا پایان ماه بودجه پرداخت نمی کنیم. پس انداز برای خرید بزرگتر ، اتومبیل یا خانه ، پیچیده تر می شود. پس انداز برای بازنشستگی اغلب پیچیده ترین است. مقابله با آینده در صورت عدم اطمینان کامل ، تقریباً غیرممکن می شود ، آن هم در شرایطی که ما کاملاً در تاریکی نسبت به زمان تغییر اوضاع به سر می بریم. ما فقط نمی دانیم که افسردگی چه مدت طول می کشد. درک درستی از بازگشت اوضاع پس از یک بحران وجود ندارد. بعضی اوقات باید با این مسئله روبرو شویم که هرگز اوضاع به حالت عادی برنگردد. این مورد در مورد تلفات عظیم ، مرگ و بیماری مزمن رخ می دهد. جوانان به ویژه پیش بینی آینده برایشان سخت است. به نظر می رسد آینده حتی وقتی یک کودک از نظر فکری بفهمد یک هفته ، یک ماه یا یک سال چیست ، آینده وجود ندارد. هرچه کودک کوچکتر باشد ، آینده کمتری می توان پیش بینی کرد. سردرگمی نوجوانی یا یک مشکل بهداشت روانی می تواند مانند "برای همیشه" احساس شود. حتی بزرگسالان فصلی نیز در آینده ای غیرقابل پیش بینی احساس اضطراب می کنند. بی صبرانه ممکن است بپرسیم ، "آیا ما هنوز آنجا هستیم؟" ما فراموش می کنیم که همه چیز همیشه تغییر می کند و ما فقط نیاز به حضور در آنچه در حال حاضر برای تجربه شادی واقعی است ، داریم. و یادآوری کسی در مورد اینکه "این نیز باید بگذرد" نسبت به کسی که به اندازه کافی صادق است و می تواند درد و رنج خود را به اشتراک بگذارد کاملاً حقیرانه احساس می شود. مقاله پس از تبلیغات ادامه می یابد من متوجه می شوم که راهی وجود دارد که می تواند رنج غیرضروری را کاهش دهد و آن این است که وقتی به فردی که رنج می برد گوش می دهیم. به جای توصیه دادن یا انتقال خرد ، به جای آرزوی خوب شدن برای دیگری یا حتی احساس همدلی - نوجوانان از اینکه پدر و مادرشان بعد از آگاهی از درد و رنج نوجوانان بیش از حد احساس احساس نفرت می کنند ، متنفر هستند - تأیید رنج ، پرسیدن س questionsال و پس فقط با این رنج کنار هم بنشینید. ما انسان ها به طور منحصر به فردی مجهز هستیم تا از پس زیان ها برآییم و خود را سازگار کنیم. اما نباید انتظار داشته باشیم که غم و اندوه را پردازش کنیم یا زندگی را به روشی که زندگی در انزوا است بپذیریم. بیش از حد بسیاری از مردم خود را تنها ، بدجنس ، بد درک شده یا انگار "بیش از حد تحمل دیگران" می دانند. اکنون ، بیش از هر زمان دیگری ، باید تلاش کنیم تا در کنار یکدیگر باشیم ، به ذهنیت فعلی علامت دهیم و بی چون و چرا بگویم ، "ما اینها را با هم خواهیم گذراند." قرار گرفتن در کنار هم و تحمل درد موجود در ارتباط انسانی ، احتمالاً ما را به جهنم و سپس به موقع به آسمان کاملاً باز نزدیک می کند.