آرشیو مهر ماه 1399

زندگی قبل از همه گیری را به یاد می آورید؟ از نظر بسیاری از زوج های رمانتیک ، این کاملاً متفاوت از الان بود. در بالای لیست: استرس کمتر.

با شروع همه گیری ، زوجین خود را از دنیای اجتماعی دور نگه داشته و دیگر فعالیتهای معمول اوقات فراغت و معاشرت را تشویق نمی کنند. رفتن به محل کار به یک خطر سلامتی تبدیل شد. مشاغل تعطیل شد و مشاغل از دست رفت ، کودکان از کالج و مدارس تعطیل به خانه آمدند. حمایت از سلامتی و سلامتی کودکان ابعاد جدیدی به خود گرفت.

هرچه زمان می گذرد ، مشکلات اقتصادی ادامه دارد و کسانی که از راه دور کار می کنند بدون ارتباطات حضوری که به آنها عادت کرده اند ، این کار را می کنند. مردم احساس می کنند از سیستم های پشتیبانی خود جدا هستند. والدین درگیر وظایف مربوط به مراقبت از کودک ، ترس ناشی از مدرسه حضوری یا استرس بیشتر بر نظارت بر مدرسه مجازی هستند. همه اینها و مردم در غم از دست دادن عزیزانشان ، احساس اثرات طوفان ، آتش سوزی و احساس ناآرامی های داخلی در کشور ما. حداقل می توان گفت زمان ساده ای نبوده است.
چگونه بیماری همه گیر بر سلامت روابط تأثیر می گذارد؟

در حالی که ما اغلب فکر می کنیم خوشبختی و ثبات رابطه از جنبه های فردی (به عنوان مثال ، شخصیت ها ، اهداف) ناشی می شود ، اما ما اغلب نمی توانیم نقش عوامل استرس زای خارجی را تشخیص دهیم. دانشمندان عامل استرس زا را به عنوان هر تهدیدی که توسط رویدادهای خارج از رابطه بر روابط تحمیل می شود ، تعریف می کنند. عوامل استرس زای خارجی باعث ایجاد درگیری ، اضطراب ، کمبود وقت تنها برای زوجین ، صمیمیت کمتر ، تنهایی بیشتر و برای بسیاری از زوجین ثبات رابطه کمتری می شود.

ما می دانیم که بیماری همه گیر به طور متفاوتی روی زوجین تأثیر گذاشته است. به زوج هایی فکر کنید که به نظر می رسد رشد می کنند - مثل همیشه خوشحال - در مقابل زوج هایی که به سختی آن را کنار هم نگه می دارند. به قول معروف ، در حالی که همه در یک طوفان هستیم ، اما به وضوح در یک قایق نیستیم. چرا برخی از قایق ها غرق می شوند و برخی دیگر روی آب می مانند؟

محققان روابط برای درک چگونگی تأثیر همه گیری فعلی بر زوج های عاشقانه به مدل آسیب پذیری-استرس-سازگاری (کارنی و بردبری ، 1995) نگاه می کنند (Pietromonaco & Overall، 2020). این مدل ما را به فکر آسیب پذیری های قبلی می اندازد که قبلاً برای زوجین قبل از همه گیری وجود داشته است: سلامتی ، مهارتهای خودتنظیمی ، سابقه تروما). این آسیب پذیری ها برای تعامل با عوامل استرس زای خارجی ایجاد شده توسط همه گیر برای تأثیر بر عملکرد رابطه پیشنهاد شده است.

به عبارت دیگر ، زوجین با درجات مختلف حساسیت به تأثیر استرس وارد همه گیری می شوند و سپس سطح متفاوتی از استرس را تجربه می کنند. سپس همه اینها بر کیفیت تعاملات زوجین تأثیر می گذارد ، که پس از آن می تواند بر ثبات رابطه تأثیر بگذارد.
شما می توانید مطالب مرتبط را در وبسایت : https://drtaranehmoazeni.com

یک روز خوب بخیر در یک روز خوب ، شرکا انرژی ، وقت و توجه لازم را برای درگیر شدن در فرایندهای روابط سالم دارند. آنها می خندند ، گوش می دهند ، محبت نشان می دهند. این فرایندهای روابط سازگار تأثیر مستقیمی بر درک کیفیت رابطه دارند که می تواند به ثبات رابطه تبدیل شود.

با این وجود همه گیری ، استرس باورنکردنی را برای برخی از زوج ها ایجاد کرده است. استرس کاری ، نگرانی مالی ، بیکاری ، نگرانی در مورد والدین یا فرزندان ... اینها همه می تواند باعث ایجاد فشار روانی در پویایی زوجین شود. این عوامل استرس زا می توانند توانایی افراد در ایجاد رفتارهای سالم را کاهش دهند. آنها در پایان روز "تمام" شده اند ، و هیچ ذخیره ای برای آنها باقی نمانده است. آنها احساس ضعف ، خستگی ، اضطراب و حواس پرتی می کنند. این چهارچوب ذهنی نیست که رفتارهای سازگارانه روابط را امکان پذیر می کند. این چارچوب ذهنی است که منجر به مشاجره ، خصومت ، کناره گیری و در نهایت حمایت ضعیف شریک زندگی و کاهش احساس حمایت می شود. نتیجه خوبی نیست.

این کارگاه با یک سوال ساده شروع شد: چه می خواهید؟ این سوال مدت کوتاهی با عمیق ترین هدف شما دنبال شد؟ و سپس ، چه چیزی می خواهید در زندگی خود ایجاد کنید؟ سپس مارکرهای جادویی ، تابلوهای پوستر ، چوب های چسب ، زرق و برق و انواع لوازم هنری دیگر به بازار آمد. ما باید شروع به ترسیم ، ترسیم و ترسیم یک زندگی آینده و خود آینده کنیم ، کامل با مراحل عملیاتی که ما را به عمیق ترین خواسته ها و اهداف خود می رساند.

از همان زمان که بسیار جوان هستیم ، مشروط به تلاش می کنیم. ما آموزش دیده ایم تا بخواهیم و بخواهیم به چیزهای بیشتر و بهتر ادامه دهیم. نسخه های بهتر از خودمان و تجربیات بهتر برای خودمان ... اینجاست که قرار است توجه خود را معطوف کنیم.

به حقیقت گفته شود ، وقتی با این نوع سوالات گسترده و آینده نگر روبرو می شوم ، غالباً خودم را خالی می بینم و نمی توانم آنچه را برای آینده ام می خواهم با جزئیات واقعی تشخیص دهم. من معمولاً با استفاده از نشانگرهای جادویی و زرق و برق برای دخترم تصویری درست می کنم. این نیست که بگویم چیزهایی نیست که من می خواهم انجام دهم و ایجاد کنم: من می خواهم زمان بیشتری را در کویر بگذرانم ، می خواهم تجارت سخنرانی خود را ایجاد کنم و عقب نشینی های خاموش بیشتری انجام دهم. اما بیشتر آنچه که من در مواجهه با این س questionsالات برنامه پنج ساله احساس می کنم ، یک "چربی" بزرگ با یک بار آشفتگی و مه آلود بودن است. حس قوی این است که من باید یک برنامه مشخص و چشم انداز کلی از آینده داشته باشم. و اگر من نمی خواهم در تمرین شرکت کنم یا حتی نمی خواهم مشکلی پیش بیاید.

اما بعداً به یاد می آورم: ما ذهنیت سرمایه داری پیشرفت گرا ، بهتر و بهتر خود را در پیش گرفته و آن را در مورد خود و زمان خود در کره زمین به کار می بریم. ما در مدل پیشرفت بی پایان خود به عنوان یک شی با خود ارتباط برقرار می کنیم. ما بر آینده تمرکز می کنیم ، جایی که می خواهیم به آن برسیم ، چیزهای دیگری که می تواند وجود داشته باشد و آنچه را که هدف آن هستیم. در پایان روز ، ما فرض می کنیم که خواستن به معنای خواستن چیزی است ، و به طور خاص ، چیز دیگری ، چیزی خارجی و چیزی جدید و متفاوت.

پس از سال ها پرسیدن این نوع سوالات خیرخواهانه از خودم ، متوجه شدم که این س questionsالات مناسب من یا بسیاری از مشتریانم نیستند. این س ،ال ، چه می خواهید؟ ، گرچه از برخی جهات به طرز شگفت انگیزی مفید است ، اما می تواند تقاضای دیگری از ما شود ، چیزی دیگر که قرار است انجام دهیم ، نوار دیگری است که باید به آن برسیم. ما قرار است برای آینده خود یک لیست کار و برنامه ای برای رسیدن به آنجا داشته باشیم و اگر این کار را نکنیم ، مطمئناً آینده این آرزوها را از دست خواهیم داد.

بعد از هزاران کارگاه و ساعتهای طولانی صرف روزنامه نگاری ، صحبت کردن ، مدیتیشن ، آواز خواندن و هر چیز دیگری ، فهمیدم آنچه واقعاً می خواهم حضور در اینجا باشد. یعنی اینکه این لحظه را تجربه کنم ، این جرات را می توانم بگویم لحظه معمولی است و آن را به اندازه کافی تجربه می کنم. نیت من این است که تلاش برای رسیدن به جایی دیگر را متوقف کنم ، دیگر شخص دیگری نشوم و از کشف یک واقعیت بهتر دست بردارم. گرچه هیچ کدام از اینها مشکلی ندارد ، اما برای من کار غوطه ور شدن در این لحظه کنونی و یافتن شگفتی و هیبت در این است. برنامه پنج ساله من این است که در مدت 5 سال برای همه لحظات جداگانه در مسیر رسیدن به آن لحظه ظاهر شوم ، که خود اکنون فقط یک لحظه دیگر خواهد بود.

ما آموزش دیده ایم تا به زمان و زندگی خود مانند چیزی فکر کنیم که در یک خط افقی به جلو حرکت می کند و به آینده آسیب می زند. پیشرفت ستاره شمالی ماست. این به ما مکانی می دهد تا به سمت آن حرکت کنیم ، و همراه با آن ، احساس هدف و معنی می کنیم. در سطح عمیق تر ، ایده پیشرفت ما را از ترس وجودی ما از بی معنی بودن ، در برابر وسعتی که فقط در اینجا وجود دارد ، یکبار در یک زمان ، محافظت می کند. اگر ما به جایی دیگر ، جایی بهتر نرویم ، پس ما فقط با این لحظه مانده ایم ، به طور خاص به هیچ کجا نمی رویم. اگر اکنون همه آنچه در اختیار داریم است ، پس چه؟ آیا می توانیم آن وجود را تحمل کنیم؟

همانطور که CDC گزارش کرده است ، اضطراب و اختلالات خلقی کودکان در حال افزایش است. COVID-19 به سختی کودکان و نوجوانان را تحت تأثیر قرار می دهد (سینگ و همکاران ، 2020) ، اهمیت حیاتی یک خانواده امن ، مدل سازی مقابله مثبت و پرورش روش های سازنده برای تقویت مقاومت در جوانان را برجسته می کند 1

وقتی کودکان مضطرب هستند ، نحوه برخورد افراد نزدیک به آنها بسیار مهم است. در حالی که پاسخ های والدین در حد مطلوب به خودی خود بدرفتاری محسوب نمی شوند (به عنوان مثال تجربه های ناگوار کودکی یا "ACE") ، آنها به جای کاهش در برابر آنها ، به مشکلات رشد کمک می کنند.

با این حال والدین با چالش های خاص خود روبرو هستند و فشار برای داشتن والدین بهتر خصوصاً وقتی افراد بزرگسال تحت فشار زیادی هستند می تواند منجر به یک مارپیچ نزولی شود و به همه آسیب برساند. درک اینکه چه چیزی کمک می کند و چه چیزی مانع آن می شود ، به ما امکان می دهد تا آگاهانه در مورد محل استفاده از منابع محدود تصمیم بگیریم تا امور را برای همه افراد درگیر بهتر کنیم.
افزودن سوخت به آتش

تحقیقات قبلی در ژورنال روانپزشکی بالینی (2020 ، که در اینجا بررسی شد) ارتباط بین افزایش اضطراب و عدم تحمل ابهام را در کودکانی نشان داد که والدین بیش از حد با افکار و رفتارهای مفید کودکانشان سازگار بودند. محل سکونت با س questionsالاتی اندازه گیری می شود که 2 از نظر والدین و کودک هر چند وقت یکبار والدین از عوامل محرک جلوگیری می کنند یا در پاسخ های اضطراب آمیز آنها شرکت می کنند.

خوابگاه بیش از حد والدین با بهزیستی عاطفی و روانی فقیرتر کودک ارتباط دارد. با این حال ، تا به امروز ، تحقیقات بر اساس انجمن های آماری انجام شده است که نشان می دهد اما شواهد محکم تری برای ارتباط علی ندارد.

به منظور جابجایی سوزن بر روی این موضوع مهم تحقیقاتی ، گروهی از محققان دانشگاه ییل در ایالات متحده ، دانشگاه سائوپائولو ، برزیل و دانشگاه پزشکی ورشو تحقیقات قوی تر در این زمینه را در مجله اضطراب منتشر کردند. اختلالات (2020)
والدین و کودکان همه چیز را یکسان نمی بینند

محققان با استفاده از رویکرد آماری به نام مدل سازی معادلات ساختاری (SEM) داده های 425 جفت مادر و کودک را مورد تجزیه و تحلیل قرار دادند. SEM علیت را به روشی که یک مطالعه آینده نگر تأسیس می کند ، تعیین نمی کند (به عنوان مثال شرکت کنندگان در طی یک دوره چند ساله برای دیدن اینکه چه عواملی در واقع نتایج آینده را پیش بینی می کنند). SEM یافته های آماری قابل اطمینان تری را ارائه می دهد و در عین حال یک پایه قوی برای مطالعات آینده ایجاد می کند.

شرکت کنندگان یک سری اقدامات را انجام دادند: ارزیابی اضطراب کودک از طریق برنامه مصاحبه اختلالات اضطرابی (ADIS ، نسخه های کودکان و والدین) و صفحه نمایش اختلالات عاطفی مرتبط با اضطراب کودک (ترسناک ، نسخه های کودکان و والدین). اقامت در خانواده با استفاده از مقیاس اسکان در خانواده - اضطراب که به راههای ایجاد فضای اضطراب در خانواده می پردازد ، اینکه خانواده چقدر رفتارهای مربوط به اضطراب را امکان پذیر می کند و اگر اضطراب کودک در کوتاه مدت برطرف نشود ، چه اتفاقی می افتد. مقیاس اضطراب تأثیر کودک (CAIS) ، که در آن والدین میزان تأثیر اضطراب بر عملکرد روانی اجتماعی کودک در مدارس ، حوزه های اجتماعی و خانه را ارزیابی می کنند.
یافته ها

نویسندگان برای تولید و مقایسه دو مدل ، داده ها را از دید والدین و فرزندان به طور جداگانه مورد تجزیه و تحلیل قرار دادند.

به طور کلی ، آنها دریافتند که افزایش محل اقامت در خانواده علائم اضطراب را افزایش می دهد که توسط مادران و فرزندان ارزیابی می شود. علاوه بر این ، محل اقامت خانوادگی عامل تعدیل کننده قابل توجهی بود که علائم اضطراب را با اختلال عملکرد در هر دو مدل متصل می کند ، نشان می دهد که هم برای مادران و هم برای فرزندان آنها ، روشهای ناسازگار پاسخ به اضطراب و رفتارهای مربوط به اضطراب بیش از سود مفید است.

به نظر می رسد این روزها صلح ، عشق و تفاهم کم است. تنش در بسیاری از خانه ها زیاد است. بودجه ما تنگ است ، پهنای باند ما حداکثر می شود ، روحیه ما کم است. ما درگیر یک بیماری همه گیر ظاهراً بی پایان هستیم که در یک گرداب زمانی که زندگی مدنی عادی وجود ندارد ، گرفتار شده ایم. این فشار عظیمی بر خانواده ها و افراد وارد کرده و ما را عصبی و منزوی کرده است. در صورت نیاز به تماس انسانی و تنفسی ، باید به سمت اتصال مجدد و آشتی حرکت کنیم. با این روحیه ، در اینجا پنج استراتژی مورد علاقه من برای به حداکثر رساندن آرامش ، عشق و درک در زندگی ما وجود دارد.
1. گوش کنید. گوش دادن در فرهنگ ما یک مهارت کم ارزش است. برای مهارت در آن ، باید تمرین کنیم. شنیدن انعکاسی ارتباطی ، تنش زا ، حتی درمانی است. این یک ابزار قدرتمند است. خواه سعی در برقراری ارتباط م effectivelyثر با کودک 3 ساله ، نوجوان ، همسرتان ، پسر عموی دشوار ، همسایه یا هر کس دیگری در زندگی کاری دارید ، بر شنیدن پیام آنها و اطمینان از شناختن شنیدن آنها تمرکز کنید. از برقراری ارتباط با پیام خود درمانگران نسلهای متمادی به گوش دادن بازتابنده اعتماد کرده اند. این حرکت حرفه ای می تواند فواید فوری را برای بازی ارتباطی شما به همراه داشته باشد. به شخصی که به او صحبت می کند توجه کامل خود را نشان دهید (نیمه گوش ندهید) ، سعی کنید پیام او را بشنوید و درک کنید ، سپس با تکرار مطالب گفته شده خود تأیید کنید که او را شنیدید شما باید در برابر افزودن نظر / دیدگاه خود ، یا حقایقی که ممکن است پیام گوینده را پشتیبانی یا با آن متناقض باشد ، مقاومت کنید ، حداقل تا زمانی که آنچه را که به شما سخنران داده اید بازگردانید.

وقتی افراد احساس شنیدن می کنند ، معمولاً کمتر حالت دفاعی پیدا می کنند و ارتباط با آنها راحت تر می شود. اگر در زندگی خود به شخصی احتیاج دارید که در مورد موضوعات مهم شما را بشنود ، سعی کنید با استفاده از گوش دادن بازتابنده رابطه ای ایجاد کنید که در آن انتظار شنیدن محترمانه باشد.

2. مقداری خوب انجام دهید. با خود برتر خود در ارتباط باشید: رابطه شما با گود چیست؟ ما بیش از هر زمان دیگری به جنبه های مبتنی بر ارزش ، معنوی و بزرگ تصویر زندگی خود نیاز داریم. وقت خود را به مراقبه ، تأمل یا دعای ساکت اختصاص دهید. با ارتباط مجدد با احساس واقعی خود ، ارزشهای خود را عملی کنید. به عنوان یک خانواده ، زوج یا فرد وقت بگذارید تا بیان کنید که چگونه می توانید تجربه وجود خود را معنادارتر کنید. آیا به عشق همسایه خود اعتقاد دارید؟ کارهای خوب ، لطف و لطف های کوچک انجام دهید و احساسات مثبت اجتماعی خود را ابراز کنید. آیا شما به دموکراسی و مسئولیت مدنی اعتقاد دارید؟ رأی دهید ، خون بدهید ، داوطلب یک سازمان جامعه شوید ، ماسک بزنید یا در علتی که به آن اعتقاد دارید مشارکت کنید. آیا آرزو می کنید امروز کمی سبک یا روشن تر باشید؟ تغییر باشد. یادداشتی شاد برای یکی از دوستان خود ارسال کنید ، از نوجوان خود بخواهید که یک الگوی رفتاری خنده دار را با شما به اشتراک بگذارد یا خانواده خود را با یک وعده غذایی مورد علاقه شگفت زده کنید. خواه بخواهید از قلب واقعی خود ، از بهترین خود یا از روح خود بگویید ، سعی کنید به اعماق قسمت اعتیاد خود آنچه را هوس می کنید بدهید: کارهایی را انجام دهید که برای شما مهم هستند ، ارزشهای شما را بیان می کنند و دنیا را به مکانی بهتر تبدیل می کنند.

منبع :https://www.psychologytoday.com

توجه: من در این قسمت از عبارت بیماری مزمن استفاده خواهم کرد. شامل درد مزمن است.

بگذارید با تعریف فرهنگ لغت از کلاله شروع کنم: علامت شرمساری مرتبط با یک شرایط خاص ، کیفیت یا شخص خاص.

اینها کلمات محکمی هستند. چرا بیماری مزمن نشانه ای از رسوایی است؟ سه دلیل به ذهن خطور می کند. اولاً ، این فرهنگ در آموزش بیماریهای مزمن به افراد ضعیف عمل می کند. این به عنوان انحراف به جای آنچه در واقع است دیده می شود: یک جنبه طبیعی از شرایط انسانی. ما بدن داریم و بدن بیمار می شود و بدن می تواند دچار درد مزمن شود - در هر سنی.

دوم اینکه ، بودن در کنار فردی که به طور مزمن بیمار است اغلب باعث ناراحتی افراد می شود. این ممکن است باعث ترس شود - ترس از اینکه ممکن است خودشان دچار مشکلات سلامتی شوند یا ترس از مرگ و میر خودشان را داشته باشند. در میان کسانی که از بیماری مزمن رنج می برند یک جمله مشترک وجود دارد: "بیشتر دوستان من گم شدند." من این را از تجربه دست اول می دانم. مدت زیادی طول کشید تا در مورد دوستانی که گم شده اند احساس تلخی نکنم. سرانجام فهمیدم که آنها آرزوی سلامتی من را دارند. آنها از بودن در کنار کسی که بیمار است و درد مزمن دارد خیلی ناراحت کننده است (من از هر دو رنج می برم). جای تعجب نیست که کسانی که مبتلا به بیماری مزمن هستند ، می دانند که به اشتراک گذاشتن آنچه با آنها اتفاق می افتد خطرناک است (این روزها بیشتر از طریق تلفن یا رایانه از طریق ایمیل ، بزرگنمایی یا FaceTime).

سوم ، بیماری مزمن ، به ویژه درد مزمن ، معمولاً برای دیگران قابل مشاهده نیست. هیچ بازیگری روی بازوی ما وجود ندارد! این ما را در موقعیتی بدون برد قرار می دهد. اگر با دیگران به اشتراک بگذاریم که هر روز با درد زندگی می کنیم و پس از آن اعتقادی به ما داده نمی شود ، به دلیل "ساختن چیزی" انگ می خوریم. آنها ممکن است فکر کنند ما دروغ می گوییم تا بتوانیم مسئولیت های خود را بر عهده بگیریم. و پرسنل پزشکی ممکن است با ما به عنوان جویندگان مواد مخدر رفتار کنند.

از طرف دیگر ، اگر به ما اعتقاد داشته باشیم ، ممکن است انگ به ما زده شود زیرا دیگران ممکن است با ما انسانهای کامل و سخت کوش رفتار نکنند. آنها ممکن است از نظر ذهنی ما را ضعیف یا کمبود ببینند. می بینید که چرا نامرئی بودن بیماری مزمن بر دشواری هایی که با آن روبرو هستیم می افزاید.

در مورد این ننگ چه کاری می توانید انجام دهید؟

چند روز پیش ایمیلی از طرف یکی از دوستانم ، راد دریافت کردم که در آن نوشته شده بود: "شما با جک من ملاقات کرده اید که هفته آینده تولد 12 سالگی خود را جشن می گیرد. اواخر اواخر ، بگویید در چند ماه گذشته ، جک بعد از شاید 30 دقیقه بیدار شده از خواب به ظاهر سالم. او در آغاز بیدار می آید ، سر و گوشها را پایین می اندازد ، سریع می خیزد تا از آنچه در خواب او را وحشت زده کرده بدود. او مسافت کوتاهی را طی می کند و سپس می ایستد ، کاملاً بیدار. این چند بار در هفته اتفاق می افتد و به خوابیدن در یک مکان خاص وابسته نیست. پیشنهاد شده است که قبل از خواب مقداری ملاتونین به او داده شود تا به الگوی خواب او کمک کند ، اما به نظر نمی رسد که تأثیر زیادی داشته باشد. برای تسلی دادن او بعد از واقعیت ، اما آرزو می کنم کاش کاری بتوانم انجام دهم تا وحشت او را قبل از وقوع تخفیف دهم. "

من بلافاصله جواب دادم و گفتم که شاید جک از نوعی سندرم غروب آفتاب رنج می برد که می تواند شامل اشکال مختلفی از سردرگمی ، اضطراب ، پرخاشگری ، نادیده گرفتن دستورالعمل ها ، گام های گام برداشتن یا سرگردان شدن باشد. وقتی راد جواب داد خیال من راحت شد و نتیجه گرفتم که به احتمال زیاد رفتار جک ناشی از خواب های بد است.

ایمیل راد همچنین چندین بار دیگر به من یادآوری کرد هنگامی که به من گفته شد یک سگ برخی از علائم هشدار دهنده غروب خورشید را نشان می دهد و هیچ شکی وجود ندارد که هر سگ از نوعی اختلال عملکرد شناختی رنج می برد. یکی از همراهان ارشد سگ من به وضوح زوال عقل را تجربه کرده است ، و من الگوهای رفتاری مشابه را در کویوت های وحشی ، روباههای قرمز و یک خرس سیاه پیر که در نزدیکی خانه کوه من زندگی می کرد ، دیده ام. بنابراین ، وقتی یک مقاله مهم و پر از اطلاعات موجود در اینترنت را دریافت کردم خوشحال شدم: "دمانس سگ: اختلال عملکرد شناختی سگ چیست؟" توسط دامپزشک Gurpal Chahal.

من مطمئن هستم که سگهای بی شماری وجود دارد ، به ویژه سگ های بزرگسال و بزرگتر ، که انواع مختلف زوال عقل را نشان می دهند. دوستان به من در مورد تغییر رفتار یک همدم سگ گفتند و در توضیح آنچه اتفاق می افتد ضرر کردند. من به آنها اشاره کردم که سگها پستانداران هستند و مغز پستانداران دارند ، بنابراین جای تعجب نیست که آنها نیز می توانند از افت شناختی و سایر اختلالات روانی رنج ببرند. این بیانیه ساده تا رسیدن به راهنمایی آنها از دامپزشک در زمینه مقابله با این تغییرات بسیار طولانی بود.

Chahal خاطرنشان می کند ، "علت دقیق این اختلال دژنراتیو مشخص نیست. بیماری مزمن یا استرس ممکن است احتمال ابتلای سگ به اختلال عملکرد شناختی را افزایش دهد ، اما برخی یا همه عوامل زیر ممکن است در بروز این اختلال نقش داشته و عملکرد طبیعی آن را تحت تأثیر قرار دهد. مغز سگ " این موارد شامل کاهش تعداد سلول های عصبی ، کاهش جریان خون در مغز و مرگ سلول های عصبی است. وی همچنین خاطر نشان کرد که مشخص کردن زمان شروع زوال عقل سگ دشوار است. حداقل نیمی از سگهایی که به نوعی دچار افت می شوند ، در 11 سالگی این بیماری را نشان می دهند ، اما در سگهای 7 ساله نیز مشاهده شده است.

در دنیای امروز ، برنامه ها و وب سایت ها به این طریق هستند که مردم اطلاعات زیادی در مورد سلامت روان و رفتار خود می گیرند.

در اصل این چیز خوبی است. فناوری می تواند موانع را کاهش داده و به این واقعیت کمک کند که هرگز به اندازه کافی متخصص یا متخصص برای انجام کار وجود نخواهد داشت.



اگر سیگار می کشید ، هیچ کاری بهتر از ترک آن نمی تواند برای بهبود سلامتی خود انجام دهد. اما تعداد بسیار کمی از افراد می توانند از عهده هزینه درمانی یک درمانگر برای کمک به آنها در انجام این کار برآیند.

من چندین مطالعه در مورد سیگار کشیدن با استفاده از درمان پذیرش و تعهد (ACT) انجام داده ام ، که در سال 2004 با مطالعه ای به رهبری الیزابت گیفورد آغاز شد. مشخص شد که ACT می تواند پچ را شکست دهد. مطالعات بعدی نتایج بهتری نسبت به داروهای ترک سیگار یافتند.

فوق العاده اما درمانگران گران هستند. پروتکل اصلی ما در سال 2004 14 جلسه داشت.

آخ! چه کسی استطاعت چنین چیزی را دارد؟

شاید تعداد بسیار کمی باشد. اما چندین آزمایشگاه (نه فقط آزمایشگاه ما) همچنین دریافتند که افرادی که با استفاده از ACT سیگار را ترک می کنند ، این کار را با یادگیری نحوه پذیرش اصرارهای خود ، کنار زدن از افکار "استفاده کننده" و ترغیب به ترک با توجه به ارزشهای خود انجام دادند. اگر بتوانیم چنین مهارتهایی را آموزش دهیم ، این می تواند مهم باشد.

چرا برنامه ها نیست؟

توجه داشته باشید ، برنامه هایی وجود دارد که وجود دارد ، اما اکثر آنها براساس راهنمای عمل بالینی ایالات متحده (USCPG) اجماع علمی است که تحت هدایت وزارت بهداشت و خدمات انسانی ایالات متحده تهیه شده است. آنها به مردم می گویند که از عوامل محرک اجتناب کنند. برای پاک کردن تأثیر و شناخت دشوار. ترک کنید زیرا این یک روش منطقی برای حفظ سلامتی است.

پشت این ایده ها علمی وجود دارد. آنها عملاً عقل سلیم هستند. اما گاهی اوقات علم می تواند به شما در یافتن حس غیرمعمول کمک کند و این حتی ممکن است بهتر باشد.

و به وضوح جای پیشرفت وجود دارد. نرخ ترک برنامه های گوشی های هوشمند بین 4 تا 18 درصد متفاوت است که خیلی خوب نیست. یک "Cochrane Review" (خلاصه رسمی و با کیفیت بالا از ادبیات) 2019 نمی تواند نتیجه بگیرد که آنها بهتر از حداقل مداخلات پشتیبانی هستند.

وارد Jonathan Bricker در مرکز تحقیقات سرطان فرد هاچینسون در دانشگاه واشنگتن شوید. در یک سری مطالعات طی دهه گذشته ، جاناتان و تیمش در مطالعات بزرگتر و بزرگتر وب سایت ها ، تماس های تلفنی و برنامه های مبتنی بر ACT را آزمایش کرده اند. تیم او فهمیده است که چگونه می توان از ترک تحصیل جلوگیری کرد. و چگونگی تعامل مردم با استفاده از زبان شفاف ، گرافیک جذاب ، تمرینات جالب و کمک آموزشی هوشمندانه.

مهمتر از همه ، وی چشم انداز تحقق وعده انعطاف پذیری روانشناختی را محکم نگه داشته است. تحقیقات خودش نشان داد که این فرایندها موفقیت در ترک را پیش بینی می کردند. انعطاف پذیری روانشناختی ضدحسوس است ، اما او از دست کم گرفتن مردم امتناع ورزید. وی معتقد بود اگر برنامه به اندازه کافی خوب باشد ، افراد عادی آنچه را که دانشمندان می دانند از طریق یک برنامه کلیدی دریافت می کنند. او و تیمش به آن ادامه دادند.

امروز روزی است که جهان می تواند ببیند چرا سفری علمی مانند آن برای جهان اهمیت دارد.

در یک آزمایش تصادفی بزرگ (N = 2،415) و بسیار خوب انجام شده که دقایقی پیش در پزشکی داخلی JAMA منتشر شد ، بریکر دریافت که برنامه ACT که تیم او با نام iCanQuit توسعه داده است ، یک سال بعد از آن 28.2 درصد دارای توقف است ، بالاترین بالاترین میزان در مورد یک برنامه ، در مقابل 21.1 درصد (p .001) برای برنامه مستقر در موسسه ملی سرطان ایالات متحده ("QuitGuide") که بر اساس USCPG ساخته شده است. من آن را "برنامه جریان اصلی اجماع" می نامم.

دانشمندان از مراقبت های انجام شده در این مطالعه قدردانی خواهند کرد (طبقه بندی شده ؛ دوسو کور ؛ میزان بسیار چشمگیر ترک تحصیل ؛ پیگیری های سه ماهه ، شش ماهه و 12 ماهه ؛ قصد درمان تجزیه و تحلیل) به همین دلیل امروزه در یک مطالعه ظاهر شده است از مجلات برتر پزشکی در جهان است.

عموم مردم باید دو نکته اساسی در مورد آن بدانند.

اول ، افرادی که از برنامه ACT استفاده می کنند 1.49 برابر بیشتر از کسانی که از برنامه رایج اجماع استفاده می کنند ، 1.49 برابر بیشتر احتمال دارد که سیگار را ترک کنند ، با تفاوت های مشابه یا حتی بیشتر از همه روش های دیگر برای اندازه گیری نتایج (به عنوان مثال ، هر نوع مصرف دخانیات ؛ نتایج در سه و شش ماه ؛ و غیره)

دوم ، این دو برنامه با آنچه که آموزش می دهند بسیار متفاوت هستند.

برنامه رایج اجماع به مردم آموخت که از عوامل داخلی جلوگیری کنند یا سعی کنند عواملی را تغییر دهند و دلایل منطقی برای ترک ارتباط با پیامدهای بهداشتی ارائه داد. برنامه ترک سیگار مبتنی بر ACT مهارت های انعطاف پذیری روانشناختی را آموزش داد: پذیرش عوامل سیگار کشیدن داخلی مانند اصرارها ، افکار و احساسات و انگیزه دادن به خود برای ترک از طریق ارزش های خودشان. یک کنتراست واضح.