چهارشنبه ۱۰ اردیبهشت ۹۹ | ۰۰:۴۵ ۷۰ بازديد
استفاده بالینی
نشانه اصلی برای مراجعه به بیمار مبتلا به بی اشتهایی عصبی به یک برنامه رفتاری ساختار یافته ، افزایش وزن کافی از طریق روشهای درمانی با شدت کمتری است (شکل 1). بستری در بخش بستری ، شدیدترین شرایط برای درمان رفتاری ، برای بیمارانی که وزن قابل توجهی از دست داده اند ، توصیه می شود ، به خصوص اگر کاهش وزن سریع بوده است ، و برای کسانی که وزن آنها به حدی کاهش یافته است که به طور قابل توجهی کم است.
برای قد آنها (به عنوان مثال ، کمتر از 75٪ از وزن ایده آل بدن یا برای بیماران بزرگسال ، شاخص توده بدنی کمتر از 16.5). علاوه بر این ، درمان بستری ممکن است برای کودکان در حال رشد یا نوجوانان مبتلا به بی اشتهایی عصبی که مقدار مورد انتظار وزن را بدست نمی آورند ، توصیه شود. پذیرش در یک برنامه بستری نیز ممکن است به دلیل ایجاد عوارض جدی پزشکی مانند ناهنجاریهای شدید قلبی عروقی یا اختلالات الکترولیت یا مشکلات روانی همراه مانند ایده خودکشی یا رفتار توصیه شود. برنامه های رفتاری همچنین ممکن است در تنظیمات کمتر محدود کننده مانند روز مسکونی ارائه شود.
برنامه درمانی ، و برنامه های سرپایی فشرده. مناسب است برای دستیابی به اهداف درمانی توصیه شده از حداقل تنظیم کننده محدود استفاده کنید. اگرچه درمان داوطلبانه نسبت به تمهیدات غیر ارادی بسیار ارجح است ، اما بیماران لازم نیست که با تمام جنبه های ترمیم وزن برای مراجعه مناسب موافق باشند. بیشتر رویکردهای متداول در درمان رفتاری آنورکسی عصبی مؤثر نبوده است. داروها بطور مداوم در کمک به بیماران برای دستیابی به وزن طبیعی ناموفق بوده اند ، 20 و روان درمانی سرپایی تا حد زیادی در کمک به بزرگسالان برای دستیابی به ترمیم وزن ناموفق بوده است. 21 در بین نوجوانان ، یک خانواده سرپایی که به روش مودسلی معروف است ، نتایج امیدوارکننده ای نشان داده است.
در این روش ، والدین کنترل مجدد فرزند خود را کنترل می کنند ، با استفاده از بسیاری از همان اصول درمانی که در برنامه های رفتاری ساختار یافته استفاده می شود. 24 برای بیماران جوانتر ، روش مادسلی معمولاً در صورت وجود توصیه می شود قبل از مراجعه به درمان های رفتاری فشرده تر.
به دلیل عوارض پزشکی بالقوه تهدید کننده زندگی بی اشتهایی عصبی ، اولین هدف از هر برنامه درمانی ارزیابی و مدیریت مسائل حاد پزشکی است. این امر نیاز به ارزیابی علائم حیاتی ، آنالیز شیمیایی خون و الکتروکاردیوگرافی برای کلیه بیماران در هنگام بستری دارد. مشارکت در یک برنامه وزنی سنجی رفتاری اگر بیمار در افراط پزشکی باشد و نیاز به مراقبت فوری پزشکی دارد ، مانند درمان عدم تعادل شدید الکترولیت یا آریتمی حاد قلبی ، منع مصرف دارد.
نشانه اصلی برای مراجعه به بیمار مبتلا به بی اشتهایی عصبی به یک برنامه رفتاری ساختار یافته ، افزایش وزن کافی از طریق روشهای درمانی با شدت کمتری است (شکل 1). بستری در بخش بستری ، شدیدترین شرایط برای درمان رفتاری ، برای بیمارانی که وزن قابل توجهی از دست داده اند ، توصیه می شود ، به خصوص اگر کاهش وزن سریع بوده است ، و برای کسانی که وزن آنها به حدی کاهش یافته است که به طور قابل توجهی کم است.
برای قد آنها (به عنوان مثال ، کمتر از 75٪ از وزن ایده آل بدن یا برای بیماران بزرگسال ، شاخص توده بدنی کمتر از 16.5). علاوه بر این ، درمان بستری ممکن است برای کودکان در حال رشد یا نوجوانان مبتلا به بی اشتهایی عصبی که مقدار مورد انتظار وزن را بدست نمی آورند ، توصیه شود. پذیرش در یک برنامه بستری نیز ممکن است به دلیل ایجاد عوارض جدی پزشکی مانند ناهنجاریهای شدید قلبی عروقی یا اختلالات الکترولیت یا مشکلات روانی همراه مانند ایده خودکشی یا رفتار توصیه شود. برنامه های رفتاری همچنین ممکن است در تنظیمات کمتر محدود کننده مانند روز مسکونی ارائه شود.
برنامه درمانی ، و برنامه های سرپایی فشرده. مناسب است برای دستیابی به اهداف درمانی توصیه شده از حداقل تنظیم کننده محدود استفاده کنید. اگرچه درمان داوطلبانه نسبت به تمهیدات غیر ارادی بسیار ارجح است ، اما بیماران لازم نیست که با تمام جنبه های ترمیم وزن برای مراجعه مناسب موافق باشند. بیشتر رویکردهای متداول در درمان رفتاری آنورکسی عصبی مؤثر نبوده است. داروها بطور مداوم در کمک به بیماران برای دستیابی به وزن طبیعی ناموفق بوده اند ، 20 و روان درمانی سرپایی تا حد زیادی در کمک به بزرگسالان برای دستیابی به ترمیم وزن ناموفق بوده است. 21 در بین نوجوانان ، یک خانواده سرپایی که به روش مودسلی معروف است ، نتایج امیدوارکننده ای نشان داده است.
در این روش ، والدین کنترل مجدد فرزند خود را کنترل می کنند ، با استفاده از بسیاری از همان اصول درمانی که در برنامه های رفتاری ساختار یافته استفاده می شود. 24 برای بیماران جوانتر ، روش مادسلی معمولاً در صورت وجود توصیه می شود قبل از مراجعه به درمان های رفتاری فشرده تر.
به دلیل عوارض پزشکی بالقوه تهدید کننده زندگی بی اشتهایی عصبی ، اولین هدف از هر برنامه درمانی ارزیابی و مدیریت مسائل حاد پزشکی است. این امر نیاز به ارزیابی علائم حیاتی ، آنالیز شیمیایی خون و الکتروکاردیوگرافی برای کلیه بیماران در هنگام بستری دارد. مشارکت در یک برنامه وزنی سنجی رفتاری اگر بیمار در افراط پزشکی باشد و نیاز به مراقبت فوری پزشکی دارد ، مانند درمان عدم تعادل شدید الکترولیت یا آریتمی حاد قلبی ، منع مصرف دارد.
اندیشه های صادقانه من در مورد گروه درمانی
آیا تزریق بوتاکس می تواند افسردگی را تسکین دهد؟
چگونه سیگار را ترک کنیم؟